..."ano ang pagkakaiba ng informal sa wrong grammar?"...
Post sa Facebook ng isang kakilala at katanguan sa pathway. Hindi mo naman kasi masasabing kaibigan mo na agad ang minsan mo nang nakilala dahil sa ipinakilala sya sayo ng e-boyfriend mo na kalaro nya lagi sa dota. Basta alam mo ang pangalan nya, Ok na!
..."ewan ko tol, me raketa ka? peram naman!". Sagot ko sa status nya, alam kong hindi pa kami ganun ka-close that time, pero... pakapalan na lang, kailangan eh! PE subject kasi namin kinabukasan kaya kailangan ko maghanap ng raketa para bukas.
..."meron tol!", sagot ni kaibigan. Kaibigan ng maituturing ang isang kakilala na tinutulungan ka... para saken ha! "Peram ako bukas ha!". Eto ang nakakainis minsan eh, kahit ako, inis na inis ako kapag nagost ka ng status tapos ang layo ng mga comment... pero dahil sa tindi ng pangangailangan, kailangan magkapal-kapalan!
Dito nagsimula ang lahat, sino nga ba ang mag-aakala na sa simpleng usapan na yun magsisimula nag love story namin ni kaibigan. Oo alam ko, mahirap ipaliwanag kung paano pa nadugtungan ang eksenang yun, basta ang alam ko... showing pa din ang movie na hindi natin alam ang ending, ang palabas na araw-araw dinadagdagan ang istorya.
Masaya? Oo naman, sobra! Nakaka-excite kasi hindi mo alam kung ano ang susunod na mangyayari, hindi mo mahuhulaan ang ending at sa pagspit ng ika-siyam ng gabi sa araw na ito, hindi ko pa rin mapigilan balikan ang nakaraan, kung paano nagsimula nagsimula ang lahat. Tatlong oras na lang ang hinihintay ko... isang taon na kaming nagmamahalan ni kaibigan. Akalain mo, aabot pala kami sa ganito...
Para sa kanya...
Asawaquh,
Salamat gahil dumating ka sa buhay ko! Sobra akong nagpapasalamat kay God kasi kahit napakaraming blessing ang bingay nya sa'ken hinayaan pa din nya na ibigay ka sa'ken. Salamat ha! Dahil sayo natuto akong maging seryoso. You teach me how to love, yun bang tipong love over pride. Basta sobrang thankful ako, kasi mahla na mahal mo ko. Salamat sa lahat. A year is not enough at alam kong magtatagal pa tayo! I Love You so much... HAPPY 1ST ANNIVERSARY ASAWAQUH^^
Saturday, October 8, 2011
Friday, February 25, 2011
Maskara
'kung may problema ka, magsuot ng maskara'
..liriko buhat sa isang awitin na pinasikat ng nasirang banda na eraserheads. Noong una, hindi ko maintindihan ang nais na ipahiwatig ng awitin na ito. Hindi ko alam kung anung maskara ang isusuot sa oras ng problema.
Sa buhay ng isang tao, hindi mawawala ang problema. Sabi nga, kasama na talaga yun sa takbo ng buhay ng tao. Kung wala kang problema, walang saysay ang buhay na pinagkaloob sa iyo, hindi ka matututo at hindi ka mabubuo bilang isang matagumpay na tao.
Tandang tanda ko pa, nung mga bata pa kami ni Neneng (wala pa kasi si Totoy ng mga panahon na yon), wala kaming iniisip at pino-problema. Lahat ng hingiin namin kina Nanay at Tatay ay nabibigay nila pwera na lang sa panahon at oras. Palibhasa kasi pareho silang may trabaho kaya wala silang panahon at oras upang intindihin kami ni Neneng. Pero pag dating naman sa mga laruan at pagkain na hingin at hilingin namin, naibibigay nila.
Noon, akala ko makukuntento na kami ni Neneng sa ganung sitwasyon, ngunit hindi nagtagal kabi- kabilang patawag ng magulang ang nangyari. Pinatawag si Nanay dahil hindi laging pumapasok si Neneng at ako naman, syempre dahil nahuling ngka-counter strike sa oras ng klase. Magmula noon, nagpasya si Nanay na tumigil na sa pagta-trabaho para maalagaan nya kami ni Neneng.
Hanggang sa ilang taon din ang nakalipas, nagpasya si Tatay na tumigil na din sa dati nyang trabaho.
Masaya nung bago pa lang sila na nawalan ng trabaho. Masaya kasi magkakasama kami at may oras sa isa't isa. Ngunit hindi nagtagal, unti- unting bumibigat ang problema namin.
Hindi na nila gaanong naibibigay ang mga hiling namin. Naiintindihan naman namin yun ni Neneng, dahil nga hindi na nagkaroon ng magandang trabaho si Tatay. Sinubok namin magnegosyo pero bumagsak din yun at yung lupang sinasaka ni Tatay, laging nape-peste. Dahil dun, palagi kaming walang naa-ani, dumami din ang mga utang namin dahil doon.
Hindi ko na maintindihan ang takbo ng buhay namin ngayon. Labis akong nanghihinayang sa magandang trabaho nina Nanay at Tatay. Kung marahil ay alam ko lang na ganito ang magiging bunga ng kapalpakan namin ni Neneng, sana ay hindi na lang namin ginawa ang kapalpakan na iyon. Nakaka-lungkot kung iisipin pero nandito na 'to. Hindi na maibabalik ang dati. Hindi na maitatama ang maling nagawa kahapon.
Ngayon ko napag-tanto ang kantang maskara. Nakukuha ko na kung anong maskara ang ibig niton ipahiwatig. Maskara ng kaplastikan, at ang maskarang iyon ay ang pagtawa at pag-ngiti. Pansamantala kasing nakakalimutan ng bawat tao ang mga problema nila sa tuwing tayo ay tatawa. Pansamantalang nakakatakas sa mga pasaning dinadala natin sa araw-araw.
Hanggang kailan kaya ako magsu- suot ng maskara ng pekeng ngiti o kasiyahan? Kailan kaya matatapos ang problema namin?
May pag-asa pa kayang bumalik sa dati ang buhay na nawala sa 'min?
Yan ang mga tanong ko sa sarili ko na hanggang ngayon ay hindi ko pa alam ang sagot. At lalong hindi ko din alam kung malalaman ko pa ang sagot.
..liriko buhat sa isang awitin na pinasikat ng nasirang banda na eraserheads. Noong una, hindi ko maintindihan ang nais na ipahiwatig ng awitin na ito. Hindi ko alam kung anung maskara ang isusuot sa oras ng problema.
Sa buhay ng isang tao, hindi mawawala ang problema. Sabi nga, kasama na talaga yun sa takbo ng buhay ng tao. Kung wala kang problema, walang saysay ang buhay na pinagkaloob sa iyo, hindi ka matututo at hindi ka mabubuo bilang isang matagumpay na tao.
Tandang tanda ko pa, nung mga bata pa kami ni Neneng (wala pa kasi si Totoy ng mga panahon na yon), wala kaming iniisip at pino-problema. Lahat ng hingiin namin kina Nanay at Tatay ay nabibigay nila pwera na lang sa panahon at oras. Palibhasa kasi pareho silang may trabaho kaya wala silang panahon at oras upang intindihin kami ni Neneng. Pero pag dating naman sa mga laruan at pagkain na hingin at hilingin namin, naibibigay nila.
Noon, akala ko makukuntento na kami ni Neneng sa ganung sitwasyon, ngunit hindi nagtagal kabi- kabilang patawag ng magulang ang nangyari. Pinatawag si Nanay dahil hindi laging pumapasok si Neneng at ako naman, syempre dahil nahuling ngka-counter strike sa oras ng klase. Magmula noon, nagpasya si Nanay na tumigil na sa pagta-trabaho para maalagaan nya kami ni Neneng.
Hanggang sa ilang taon din ang nakalipas, nagpasya si Tatay na tumigil na din sa dati nyang trabaho.
Masaya nung bago pa lang sila na nawalan ng trabaho. Masaya kasi magkakasama kami at may oras sa isa't isa. Ngunit hindi nagtagal, unti- unting bumibigat ang problema namin.
Hindi na nila gaanong naibibigay ang mga hiling namin. Naiintindihan naman namin yun ni Neneng, dahil nga hindi na nagkaroon ng magandang trabaho si Tatay. Sinubok namin magnegosyo pero bumagsak din yun at yung lupang sinasaka ni Tatay, laging nape-peste. Dahil dun, palagi kaming walang naa-ani, dumami din ang mga utang namin dahil doon.
Hindi ko na maintindihan ang takbo ng buhay namin ngayon. Labis akong nanghihinayang sa magandang trabaho nina Nanay at Tatay. Kung marahil ay alam ko lang na ganito ang magiging bunga ng kapalpakan namin ni Neneng, sana ay hindi na lang namin ginawa ang kapalpakan na iyon. Nakaka-lungkot kung iisipin pero nandito na 'to. Hindi na maibabalik ang dati. Hindi na maitatama ang maling nagawa kahapon.
Ngayon ko napag-tanto ang kantang maskara. Nakukuha ko na kung anong maskara ang ibig niton ipahiwatig. Maskara ng kaplastikan, at ang maskarang iyon ay ang pagtawa at pag-ngiti. Pansamantala kasing nakakalimutan ng bawat tao ang mga problema nila sa tuwing tayo ay tatawa. Pansamantalang nakakatakas sa mga pasaning dinadala natin sa araw-araw.
Hanggang kailan kaya ako magsu- suot ng maskara ng pekeng ngiti o kasiyahan? Kailan kaya matatapos ang problema namin?
May pag-asa pa kayang bumalik sa dati ang buhay na nawala sa 'min?
Yan ang mga tanong ko sa sarili ko na hanggang ngayon ay hindi ko pa alam ang sagot. At lalong hindi ko din alam kung malalaman ko pa ang sagot.
Subscribe to:
Posts (Atom)