Maskara

'kung may problema ka, magsuot ng maskara'


..liriko buhat sa isang awitin na pinasikat ng nasirang banda na eraserheads. Noong una, hindi ko maintindihan ang nais na ipahiwatig ng awitin na ito. Hindi ko alam kung anung maskara ang isusuot sa oras ng problema.


Sa buhay ng isang tao, hindi mawawala ang problema. Sabi nga, kasama na talaga yun sa takbo ng buhay ng tao. Kung wala kang problema, walang saysay ang buhay na pinagkaloob sa iyo, hindi ka matututo at hindi ka mabubuo bilang isang matagumpay na tao.


Tandang tanda ko pa, nung mga bata pa kami ni Neneng (wala pa kasi si Totoy ng mga panahon na yon), wala kaming iniisip at pino-problema. Lahat ng hingiin namin kina Nanay at Tatay ay nabibigay nila pwera na lang sa panahon at oras. Palibhasa kasi pareho silang may trabaho kaya wala silang panahon at oras upang intindihin kami ni Neneng. Pero pag dating naman sa mga laruan at pagkain na hingin at hilingin namin, naibibigay nila.


Noon, akala ko makukuntento na kami ni Neneng sa ganung sitwasyon, ngunit hindi nagtagal kabi- kabilang patawag ng magulang ang nangyari. Pinatawag si Nanay dahil hindi laging pumapasok si Neneng at ako naman, syempre dahil nahuling ngka-counter strike sa oras ng klase. Magmula noon, nagpasya si Nanay na tumigil na sa pagta-trabaho para maalagaan nya kami ni Neneng.


Hanggang sa ilang taon din ang nakalipas, nagpasya si Tatay na tumigil na din sa dati nyang trabaho.


Masaya nung bago pa lang sila na nawalan ng trabaho. Masaya kasi magkakasama kami at may oras sa isa't isa. Ngunit hindi nagtagal, unti- unting bumibigat ang problema namin.


Hindi na nila gaanong naibibigay ang mga hiling namin. Naiintindihan naman namin yun ni Neneng, dahil nga hindi na nagkaroon ng magandang trabaho si Tatay. Sinubok namin magnegosyo pero bumagsak din yun at yung lupang sinasaka ni Tatay, laging nape-peste. Dahil dun, palagi kaming walang naa-ani, dumami din ang mga utang namin dahil doon.


Hindi ko na maintindihan ang takbo ng buhay namin ngayon. Labis akong nanghihinayang sa magandang trabaho nina Nanay at Tatay. Kung marahil ay alam ko lang na ganito ang magiging bunga ng kapalpakan namin ni Neneng, sana ay hindi na lang namin ginawa ang kapalpakan na iyon. Nakaka-lungkot kung iisipin pero nandito na 'to. Hindi na maibabalik ang dati. Hindi na maitatama ang maling nagawa kahapon.

Ngayon ko napag-tanto ang kantang maskara. Nakukuha ko na kung anong maskara ang ibig niton ipahiwatig. Maskara ng kaplastikan, at ang maskarang iyon ay ang pagtawa at pag-ngiti. Pansamantala kasing nakakalimutan ng bawat tao ang mga problema nila sa tuwing tayo ay tatawa. Pansamantalang nakakatakas sa mga pasaning dinadala natin sa araw-araw.


Hanggang kailan kaya ako magsu- suot ng maskara ng pekeng ngiti o kasiyahan? Kailan kaya matatapos ang problema namin?
May pag-asa pa kayang bumalik sa dati ang buhay na nawala sa 'min?



Yan ang mga tanong ko sa sarili ko na hanggang ngayon ay hindi ko pa alam ang sagot. At lalong hindi ko din alam kung malalaman ko pa ang sagot.