Who am I?

..”not because of who I am, bet because of what you’ve done. Not because of what I’ve done, but because of who you are”..

Ito ay linya buhat sa isang awit na pinasikat na Casting Clown; ang awitin na pinamagatang Who am I? Magulo sa unang tingin, ngunit maganda ang nais na ipahiwatig kung ito ay ating susuriin. Patungkol kasi ito sa kung ano at kung sino tayo. Natatawa ako minsan kapag nakakatanggap ako ng text message at tinatanong nila kung sino daw ako… at malamang alam nyo na kung ano ang isasagot ko… Geeanne syempre, kasi yun ang pangalan ko. Ngunit habang tumatanda ako, nagkakaroon ng panibagong kahulugan para sa ‘kin ang salitang “sino ka?”. Natatandaan ko pa ang sinabi sa ‘min ng General Psychology teacher namin, na ang tanong na “sino ka?” ay malayo sa tanong na “ano ang tanong na “anong pangalan mo?”. Ngunit hindi lang ito sa tanong malayo, maging sa kasagutan any malayo din, kasi kapag tinanong ka kung “anong pangalan mo?”, malamang dagli mong isasagot ang pangalan o palayaw mo, pero kapag tinanong ka ng “sino ka?”, mapapaisip ka ng medyo may katagalan para lang masagot ang tanong na binubuo lamang ng dalawang salita.

Araw- araw, gumigising tayo sa umaga upang gampanan ang mga katauhang ibinigay sa atin. Mula sa pagmulat natin ng ating mata, hanggang sa pagkain, sa pali-ligo, pagbibihis at sa kung anu- ano pang che-che-bureche o sa kung anu- ano pang ritwal ang ginagawa natin bago tayo tuluyang pumasok sa eskwela o trabaho. Pagkatapos gawin ang lahat ng dapat gawin, isa lang ang takbuhan natin… ang salamin. Humaharap tayo sa salamin para makasiguro sa kung anung personalidad natin sa bawat araw, ngunit habang nakaharap tayo sa salamin, bakit hindi natin itanong kung “Sino ba ako? Ano ba ako sa likod ng repleksyon na nakikita ko sa harap ko?” Gaano na nga kaya natin kilala ang ating mga sarili?

Ako? Kung ako ang tatanungin ng kung sino ako, ito lang ang isasagot ko, ako ay magulo, maingay, palabiro at palatawa … halos itong mga bagay na ito ata ang buhay ko, ikamamatay ko ata kapag hindi ko nagawa ang mga ito sa loob ng isang araw, sa isang oras nga hindi na ako makatiis, bente kwatro oras pa kaya? Maidadagdag ko pa ang mga katangian ko na mabait, pasensyosa, mapagbigay at higit sa lahat, hindi ako marunong magtanim ng galit at hindi rin ako marunong magalit … inis pwede pa. makulit at masungit din ako kung minsan, kung karapat-dapat talagang sungitan, ang pagiging makulit ko? since birth na yan! At ang pagiging makulit ko ay nauuwi rin sa katigasan ng ulo. Ako yun tipo ng tao na hindi pabago-bago ng gusto, kapag gusto ko, gusto ko talaga, kapag ayaw ko, kahit anung pilit ang gawin sa akin ayaw ko talaga. Madali akong magsawa sa mga bagay na paulit-ulit kong ginagawa, gusto ko lahat ng bagay na pwede kong maranasan at masubukan ay gagawin ko, pagdating sa pagkain ganun din, kapag may ginusto akong kainin, gagawa ako ng paraan para makain o matikman ang pagkaing yun wala akong pakialam kung maubos man ang pera ko, ang mahalaga nakuha ko ang gusto ko. Ang katwiran ko kasi, ayokong magsisi, pano kung bang araw wala na akong pambili ng gusto ko, at least kung mangyari yun natikman ko na ang bagay na gusto kong matikman. Mahilig din akong tumugtog ng gitara at kumanta. Mahilig din ako gumawa ng essay at writings tulad nito. Masasabi ko din na ang buhay ko ay pinupuno ko ng masasayang bagay na pwede kong maranasan. Sabi ko nga, “I always live my life to the fullest”, masyadong maikli ang buhay ng tao kung magiging malungkot pa ako.

Tandang tanda ko pa nung kami lang ni mama ang naiwan sa bahay, masaya kaming kumakain ng hapunan nang mga oras na iyon, nang tanungin ko siya… “Anong klaseng tao ang tingin mo sa akin mama?” Nung una akala ko matatagalan siya sa pagsagot, ngunit nagkamali ako. Agad siyang nagsalita, tuloy-tuloy na animo’y siguradong-sigurado sa bawat salitang lumalabas sa kanyang bibig. Sabi niya, masungit daw ako pero mabait, mapagbigay at minsan may kadamutan, home buddy daw ako pero kapag naggala naman sagad-sagaran ang oras. Conceited pero kaya ko naman daw panindigan ang lahat ng sinasabi at biibitawan kong pagmamayabang. Mahilig daw akong magtago ng nararamdaman ko, pinipilit ko raw na maging masaya kahit alam niya na malungkot ako. Habang nakikinig ako sa kanyang mga sinasabi, bigla ko nalang naramdaman na unti-unti na palang bumabagsak ang mga luha ko. Ewan ko ba kung bakit pero lahat ng sinabi nya ay totoo, hindi ko lang matanggap yung iba sa sarili ko na may ganung katangian pala ako.

Ilang linggo ang nakalipas mula noon, nagkaroon kami ng get together ng mga barkad ako nung high school, grabe ang saya. Kainan. Inuman. Kwentuhan. Nakakamiss ang mga ganitong eksena. Syempre labas na din yung mga kinikimkim na saloobin tulad na lang nung sinabi sa akin nung kaibigan kong si May, “Alam mo Becky, akala ko dati masungit ka, hindi naman pala mabait at maingay ka din.” Natawa ako nung sabihin niya iyon, bakit ba ganun lagi ang first impression nila sa akin? Masungit? Mula ata elementary ako, ganun ang sinasabi nila kaya hindi na rin iba sa akin. Medyo naakakalasingan na, napunta naman ang usapan sa mga plano sa buhay. Ang mga pangarap at mga kinatatakutang kahantungan.

Habang nagkakagulo at nagdedebate ang mga barkada ko, tumahimik ako sandali at napaisip, ano nga ba ang panarap ko at kinatatakutan ko? Natawa ako habang iniisip ko iyon, ang dami ko napalang pinangarap na hindi ko natupad dahil may kinatatakutan ako, tulad na lang ng: gusto kong maging vocalist sa isang banda, pero natatakot akong mag-audition, gusto kong maging staff ng The New Polytech, pero natatakot akong ma-reject ang mga gawa ko, at ang huli kong naisip gusto kong magkaroon ng asawa at dalawang anak, pero natatakot akong pumangit, tumaba at malosyang.

Nung medyo lumalalim na ang gabi, nagpasya na akong umuwi. Habang naglalakad ako, iniisip at pinagkukumpara ko lahat ng sinabi nila sa sinabi ko. Anu-anong mga katangian ang nakita ko sa sarili ko at nakita ng ibang tao sa akin. At yung mga katangian ko na ako lang ang nakakita at yung mga katangian kong sila lang ang nakapuna. May mangilan-ngilan ding hindi at mayroon ding pareho. Kait pala papano, kilala ko ang sarili ko sa paraang hindi lang ako ang nakakita kundi pati na rin ang mga taong nakapaligid sa akin.

Meron nga kaya?

..."kuntento na ako sa kung anong meron ako"...

Ito ang madalas nating marinig sa mga tao na palaging sinasabi na kuntento na sila sa buhay nila at sa kung anong meron sila. Pero gaano nga ba katotoo ang mga katagang ito, at may katotohanan nga kaya ang mga ito?

kung ako ang tatanungin, hindi ako naniniwala sa mga ito. Baket? Kasi sa palagay ko, lahat ng tao, may hinahanap. Lahat ng tao nagbabago, may pagbabago at magkakaroon ng pagbabago. Sino nga ba ang ayaw ng bago sa buhay nila? Sino nga ba ayaw ng pagbabago? Kahit naman sino, gusto magkaroon ng pagbabago sa buhay nila.

Pero bakit nga ba ganito ang takbo ng utak ng tao? Bakit hindi na nga lang sila makuntento?

Sa palagay ko kasi, hindi lahat ng nakukuha natin sa ating mga buhay ay kumpleto na ayon sa sukatan o hinahanap natin. Lahat may kakulangan, lahat may kahinaan. Kahit nga ang pinakasikat na mall ay may kakulangan din. Natatandaan ko pa noong bata pa ako, pinapangarap kong tumira sa SM, halos lahat kasi nandoon na: Pagkain, damit, pabango, sapatos, tsinelas at kung anu-ano pa. Pero habang tumatanda ako, napapaisip ako, paano kapag nagkasakit ako? Paano ako gagaling sa SM? Ewan ko kung ako lang ang nakakapansin, pero saang branch ba ng SM ang may Mercury Drug Store sa loob? Madami- dami na ding mga branch ng SM ang napuntahan ko, pero ni-isa, wala pa akong nakitang Mercury Drug Store.

Sa buhay nga tao, hindi din maiiwasan ang paghahangad ng mas ikabubuti para sa atin. Tulad na lang ng edukasyon; pinipilit nating makatapos ng elementary, high school at kapag kinaya, pati college at kung sobra sobra pa, ilang kurso pa ang tinatapos. Baket? Kasi sabi nila, mas maganda ang oportunidad ang makukuha kapag mataas ang pinag-aralan mo. Tama naman sila, maganda nga ang magiging hinaharap nila kapag nagkataon, pero ang katwiran ng iba, wala sa taas ng pinag-aralan yan, nasa diskarte yan.


Kung ang pagiging kuntento ang sukatan para maging isang mabutung tao, sa palagay ko ay wala ng mabubuhay na mabuti, pero sa tingin ko, kung para din naman sa ikauunlad mo at ng pagkatao mo, wala ding masama.