Celebration

''coz she's bitter sweet, she knocks me off my feet but i can't help my self, i don't want anyone else--''


..hay, narinig ko na naman ang kanta ng the click five na just a girl ang pamagat. Araw- araw naririnig ko yun, at isa ang ibig sabihin kapag narinig ko ang awit na yon... Umaga na, at nag-aalarm na ang cellphone ko.

Kahit tinatamad pa akong bumangon, pinilit kong hagilapin ang cellphone ko. Para patayin ang nag ngangawang alarm at tignan kung sino-sino ang mga nag text. Importante kasi sa 'kin ang araw na 'to. Araw ko ngayon, sa makatuwid... birthday ko.

Nang mahagilap ko na ang phone ko, dali-dali kong tinignan kung sino ang mga nakaalala. Na-exite ako ng sobra sa pag-aakala na madaming naka-alala ng kaarawan ko. Ngunit halos ibato ko ang cellphone ko ng mapag-alaman ko na wala man lang naka-alala kahit isa? Tama. Wala talaga.

Sinubukan kong buksan ang facebook account ko sa pag-aakalang may makaka-alala sa 'kin. Meron namang mangilan-ngilan. Pero yung mga malalapit sa 'kin? kahit tuldok wala silang iniwang mensahe.

Nalungkot ako ng sobra. Bakit? Wala ba talagang naka-alala sa mga kaibigan ko? Pero malabo eh, sila pa nga ang exited sa birthday ko noong mga nakaraang araw, tapos ngayon? Eto na, eto na ang hinihintay nila, pero ano? Wala.

Halos tamadin na ko sa pagpasok ng mga pagkakataon iyon. Pero hindi pa rin ako nawalan ng pag-asa. Umaasa pa din ako na kahit papano, may babati din sa 'kin sa school.

Dali-dali akong naligo at pumasok sa eskwela. Nakalimutan ko na nga kumain ng agahan sa pagmamadali. Pero pag dating ko dun, parang wala ding kakaiba. Yung mga kilos ng mga kaibigan ko, ganun pa din. Magulo. Maingay. Nagpapasaway. Gusto ko ng umiyak ng mga pagkakataong iyon. Wala talagang nakaalala sa kanila na birthday ko ngayon.

Wala akong gana mag-aral ng mga pagkakataon iyon. Ang sakit kasi. Wala man lang nag-greet.

Nung tumabi sa 'kin ang kaibigan kong si Len, tinanong ko kaagad sya.

'Neng anong araw ngayon? Wala ka bang nakalimutan?'

Parang gusto ko syang hambalusin ng libro ng sabihin nyang..

'Thursday. Bakit anong meron?'

Hindi na talaga maganda ang nararamdaman ko. Pakiramdam ko, sasabog ang dibdib ko sa sobrang sama ng loob. Lumipas ang ilang oras, ay ganun pa din.

Ano ba yan? Nakalimutan nga nila. Gusto ko na nga isulat sa white board namin na birthday ko, kaya lang naisip ko... masyado na ata 'yun, mukha na 'kong nakakaawa kapag ginawa ko 'yon.

Hanggang sa mag-uwian, ganun pa din. Kaya nagpasya ako na wag na lang pumasok kinahapunan.

Pagdating ko sa bahay, tinawag ako ni mama...

..''anak, tara labas tayo, celebrate natin ang birthday mo''

Kahit papano, gumaan ang bigat na nararamdaman ko. Oo nga, nakalimutan ko si mama. Buti na lang nandyan sya.

Gustohin ko man lumabas kasama sya, mas pinili ko na lang ang manatili sa loob ng bahay. Nag-alibi na lang ako na masama ang pakiramdam ko at kailangan ko magpahinga. Hindi naman nya ako pinigilan kaya, pumasok na ko sa kwarto.

Iyak ako ng iyak sa mga sandaling iyon. Bakit ngayon pa? Birthday ko pa ang nakalimutan nila. Ilang sandali pa ang lumipas at nakatulugan ko ang pag-iyak.

Pag gising ko, agad akong bumaba para manood ng spongebob. Para kahit papano, maging masaya ako.

Alas-6 na ng gabi, wala pa din akong natanggap na kahit anong pagbati sa kanila.

Naaaliw na ko sa kakapanod ng biglang may kumatok. Hindi ko inintindi yon, at hinayaan kong buksan yun ni mama. Wala naman akong inaasahang bisita eh, kaya alam ko, si mama ang pakay ng kung sino mang Poncio Pilato ang kumatok. Nagulat na lang ako ng marinig ko si mama at sinabing may naghahanap sa kin. Hindi pa din ako natinag sa pagkakaupo, hanggang sa...

Isa-isang nagpasukan ang mga barkada ko, habang kumakanta ng happy birthday at may dala pang cake.

Sobrang nagulat ako. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. Matutuwa ba o magagalit? Magiging masaya ba o malungkot? Ewan ko, basta hanggang ngayon nasa state of shock pa ko.

Hindi pala nila nakalimutan ang birthday ko, gusto lang nila ako i-surprise. Tama, nagtagumpay sila, nasurprise talaga ko. Gusto ko nga sila pagsasampalin sa inis at tuwa. Halo-halo na kasi ang nararamdaman ko ng mga sandaling iyon. Pinagti-tripan ba nila ako? Parang nasa wow mali lang sila kung makapang good time ah. Pero kahit ganun pa man, masaya na din ako dahil sa kanila.

Madami- dami na din akong nai-published na blog. Lahat ng mga iyon, may magandang ending. Pero itong blog na 'to, ito na marahil ang pinaka mahirap na blog. Kung mapapansin nyo walang ending. Madali ko syang nasimulan pero wala akong maisip na magandang ending. Ewan ko, nasa state of shock pa rin talaga ako dahil sa nangyari. Pero okay na din, kasi hindi nila ako nakalimutan.

Ikaw na nagbabasa ng post ko na 'to, anong mararamdaman mo kapag sa'yo nangyari ang karanasan ko na 'to?

Eclipse

..madilim, nakakatakot..

ganito marahil mailalarawan ang isang 'eclipse'. Isang pangyayari na tumatakip ang anino ng buwan sa sikat ng araw.


Ganito ko maihahalintulad ang buhay ko, napakadaming eclipse ang dumadaan. Sa career at sa lovelife madalas.


Ang career ko na marahil ang pinaka importanteng bagay para sa akin. Marahil nabubuhay ako para dito, para matupad ang lahat ng gusto kong mangyari sa buhay ko, at magtagumpay sa lahat ng bagay na naisin ko. Lahat ng bagay, gagawin ko, makamit ko lang ang pinapangarap ko. Andyan yung halos hindi ka na matulog at kumain, matapos lang ang kailangan matapos. Yun bang mukha ka ng adik dahil payat ka na kasi madalas kang magpalipas ng gutom; yung mga namamaga at nangingitim na mga eye bags dahil halos ilang oras na lang ang tulog mo; yun bang mukha ka ng nanay na may labing isang anak, dahil sa sobrang haggard at kawalan ng pahinga para lang magawa ng maganda at maayos ang mga dapat gawin.

Ako? Naranasan kong lahat yan. May pagkakataon pa nga na muntik na kong mag collapse dahil sa sobrang pagod at patuloy pa rin ginagawa ang mga homework. Pakiramdam ko kasi, napakalaking disappointment kapag hindi ko nagawa, kahit isang requirement. Para akong kriminal na hindi pinapatulog ng konsensya ko.


Dahil nga may gusto akong patunayan sa sarili ko, nagtiyaga ako para maabot ko ang pinapangarap ko. Pero sa kabila ng lahat ng paghihirap ko, kulang pa din para makamit ang pinapangarap ko. Alam mo ba yung pakiramdam na para kang naglalaro ng bingo at isang numero na lang eh panalo ka na ng napakalaking halaga, pero sa kasamaang palad, pagkalabas ng iniintay mong bola eh yung katabi mo yung sumigaw ng bingo.

Nakakadismaya no? Ang hirap kalimutan. Ako? Ganun din ang akala ko. Akala ko matutupad yung pinagdadasal ko. Hindi pala. Ang hirap tanggapin, sobrang hirap. Oo alam ko, mahirap umasa, pero masama ba yun kung alam mong may aasahan ka naman? Ewan ko, hanggang ngayon hindi pa din mawala sa isip ko ang bagay na yun, ang numero na dapat sana nagpanalo sa kin bilang isang dean lister. Kaso, hindi lumabas.


Sa pag-ibig naman, hindi din maiiwasan ang eclipse. Yun bang sobrang saya mo na, at akala mo wala ng balakid o hadlang sa kasiyahan mo, pero nagkamali ka. Alam mo ba yung pakiramdam na lagi kang nakalutang sa ere kapag kasama mo ang taong mahal mo? Yun bang halos kalimutan mo na yung ibang bagay, wag lang sya?

Ang sarap ng pakiramdam kapag inlove no? Pero sabi nga, lahat ng saya may
katapat na lungkot, katulad na lang ng kung gaano ka kasaya sa taong minamahal
mo, ganun din kasakit kapag nabigo ka. Para ka lang isang saranggola na matayog
ang lipad at nagpapadala lang sa hangin at sa isang iglap, bigla na lang bumagsak.
Ang hirap sa pakiramdam no? Kahit ako? Aminado kung gaano naaapektuhan, akala mo siguro, masaya at okay pa din, pero ang totoo unti-unti ng namamatay.

Nakatawa, nakikipagkulitan, nakikipagharutan. Kasi yun ang alam kong paraan para makapag tago. Dahil kahit papano, sa pamamagitan ng mga halakhak, nakakasimple ang mata kong umiyak. Ang sakit, ang hirap mabigo. Lalo na kung mahal na mahal mo yung taong dahilan kung bakit ka nasasaktan. Sabi nga, ang gamot sa pag-ibig ay katulad din ng gamot sa mga pasyenteng may sakit. Kahit anong pilit mong pagpapagaling, kung hindi ikaw ang gamot, hindi mawawala ang sakit. Tama 'di ba? Ako? Nasasaktan at alam kong sya lang din ang gamot ng sakit na to. Pero paano pa nya ako magagamot kung sya na mismo ang umayaw sa kin.


Eclipse. Pangit. Nakakatakot. Tinatakpan nito ang sikat ng araw na nagbibigay ng
liwanag sa 'tin. Katulad sa buhay ng tao, ito marahil ang mga pagsubok na dumadaan
sa bawat isa sa atin, pero kasabay din ng eclipse, tatagal lang ito ng ilang segundo
at magliliwanag na ulit ang araw, parang pagkakaroon ng panibagong pag-asa sa buhay natin.

First Time

..hoy geeanne gumising ka na dyan, kailangan maaga tayo..


Nagising ako sa pagbubulabog ni mama sa pagtulog ko. Ano ba? Ang aga- aga pa naman, ang sarap pa ng tulog ko eh. Gusto ko sanang isatinig ang mga katagang iyon, pero pinigilan ko ang aking sarili.


6:40. Ang oras pagtingin ko sa cellphone ko. Hay what's the big deal about this day. Yeah alam ko election ngayon, and so? Pwede naman gawin yun mamaya, madali na yun lalo't automated na. May mga kandidato na naman akong iboboto eh, kapag kinulang? Madaling alalahanin ang mga political ads sa TV. Worries? Why should I? Shade lang ang katapat nun. Madali na yun.


So I got up quickly, ayoko sanang gawin kaya lang kailangan kung ayaw kong mabingi sa kakatalak ni mama. May sakit pa yun ng lagay na yun ha. What's more kaya kung wala.



Habang naglalakad kami, nagkalat ang mga nagbibigay ng mga papel papel, kung ano man ang tawag dun, yung papel ng may picture ng mga candidate. Madami din akong nakita ng mga nagla-last minute campaign, parang last two minutes sa larong basket ball. Nakita ko din yung ibang mga barkada ko na namimigay ng mga papel papel, na sa bandang huli ay napag-alaman kong 'flyers' pala ang tawag, pawis na pawis na sila sa pamimigay at ngalay na ngalay na kakatayo at kakahabol sa mga boboto para magbigay ng papel.


Around 8AM ng dumating kami ni mama sa school, pagdating namin dun, nakita namin si papa nakapila na. Ang dami na agad tao, to the point na ganito kaaga? Nagsisiksikan na sila?


After namin kumuha ng number, pumila na rin kami ni mama. Habang nakapila ako, tinignan ko isa isa yung mga naibigay sa 'king papel. Madami- dami din pala, nabasa ko yung mga plataporma nung iba, yung iba naman, biography at achievement in life, kulang na lang ilagay nila yung first crush at first love nila, halos lahat kasi ng impormasyon nandun na. Sa pag tingin ko sa mga hawak kong papel, may isang kandidato na pumukaw sa atensyon ko. Kilala ko sya sa pagkakaalam ko. Lagi nya kasi akong nginingitian kapag nakakasalubong ko sya sa munisipyo. Halos araw- araw ko syang nakikita dun, kaya ang akala ko, isa sya sa mga utility dun. Langya, hindi ko alam na konsehal pala sya. Tawang-tawa ako sa sarili ko ng mga pagkakataong yun.

Ilang sandali pa ay tuluyang na kaming nakapasok sa loob ni mama. Sa wakas, eto na. Makakaboto na ko, sa kauna-unahang pagkakataon makakaboto na din ako.

Pagkaupo ko sa silya, nakita ko ka-agad yung marker. Nakakatuwa naman, ilang saglit na lang makakaboto na ko. Nung una, hindi ko inisip na magiging mahirap yun, bakit naman ako mahihirapan? Anong mahirap sa pagsha-shade ng bilog na hugis itlog? Wala naman 'di ba? Uunahin ko yung mga iboboto ko, tapos kung kukulangin pa, isusunod ko yung mga kilala ko, at kung kulang pa rin, madali ng magtok-tok palatok.

At nagsimula na kong bumoto. So far, so good. Shade lang ng shade, pero habang nakaupo ako at seryosong nag kukulay, napaisip ako. Tama kaya tong ginagawa ko? Tama kayang manghula na lang ako at sayangin ang aking unang pagkakataon sa pagboto? Marahil may mga 2 minuto din akong natigilan.


Mali, mali 'to.
Sa pagpapadalos dalos ko sa pagboto, maraming maaaring magbago. Hindi lang sa buhay ko, kundi pati na din sa buhay ng ibang tao. Hindi ito katulad ng Prelim Examination na kapag bumagsak ka, eh pwede kang bumawi sa Midterm at Final Examination. Ang pagkakamali mo sa pagboto ay hindi mo kayang pagsisihan sa loob lamang ng isang araw. Kundi sa matagal na panahon.


Nakasalalay sa mga kamay mo, ang ikauunlad o ikababagsak ng bayan at bansa mo.


Hindi man ako sigurado sa ibang binoto ko, umaasa at naniniwala pa din ako, na may magagawa sila sa ikauunlad natin. Sana hindi ako nagkamali sa pagpili sa kanila, dahil kung hindi nila matutupad ang sinumpaan nilang plataporma. Hindi lang ako ang masisiraan ng tiwala sa kanila, kundi lahat ng tao na nakarinig at nakasaksi sa panunumpa nila.