Online

..hindi kasi uso sa'kin ang facebook eh..

'yan ang madalas kong isagot kapag may nagtatanong sa'kin ng facebook account ko. Ewan ko ba, basta hindi ako natutuwa sa facebook. Para kasing puro laro lang ang mahalaga dun; farmville, fish ville, at kung anu-ano pang ville. Since bihira naman ako gumamit ng PC kapag nag-i-internet, minabuti ko ng wag na lang subukin na pumasok sa mundo ng facebook.

Ilang buwan na marahil ang nakalipas ng may nagtanong ulit sa 'kin ng fb account ko, at syempre, katulad ng dati kong sagot... 'hindi uso sa 'kin ang fb'...

Hanggang sa isang araw, wala kamin klase, kaya nagpunta kami sa tinatambayan namin na computer shop, ayun, katulad ng inaasahan ko... maraming na fa-facebook. Napaisip ako bigla. Halos lahat na ata ng mga kabataang nakikita ko, may fb account... bakit hindi ko kaya itry?

Ilang minuto lang ang nakalipas ng magpasya akong mag-register sa facebook. Ok naman sya, parang friendster din lang, pero may hi-class may chat na eh.

Magmula noon, lagi na akong online, laging may shout (pasikat, syempre baguhan eh). Masaya sya sobra, ang dami kong nakakausap na hindi ko pa dating ka-close, pero ng dahil sa facebook, para na kaming may rugby sa sobrang close.

Online.. Facebook.. Internet Chatting..

Magandang simulain para sa developing country tulad ng 'Pinas. May iba't ibang ads at mga job opportunities. Marami kang magagandang mababasa, at marami ding panget... katulad ng mga salitang 'Malandi ka'... 'Manloloko ka'... 'Wala kang kwentang tao'... at minsan pa, dadating pa sa point na may mababasa kang 'TANG INA' na halos tagos sa kaibuturan ng katawan mo? Ang salita na kahit pilitin mong limutin ay hindi mo malilimutan. Sabi nga, mas maganda pang saktang mo ang isang tao sa pisikal na paraan kesa emosyonal.

Dun sa taong nagsalita sa'kin ng ganon, sana naging masaya ka sa lahat ng mga sinabi mo sa'kin. Kasi ikaw naman ang nawalan, nawalan ka ng kakampi dahil pinakita mo ang magandang ugali mo na natutunan mo sa isang parochial school. Hindi lang pangalan mo ang sinira mo, kundi lahat ng mga taong nakapaligid sa'yo. Lalo na ang banal na eskwelahan na pinanggalingan ng mga mababait na tao kagaya mo.

Kung hindi ka pa kuntento sa mga sinabi mo sa'kin, kahit ulit-ulitin mo pa, hindi mo naman ako matitinag eh. At kahit anong gawin mo, hinding hindi na magbabago ang pangit na pagtingin ko sa'yo. Dahil sa kagandahang ugali na pinakita mo!

MATALINONG GAGO!!!!

B E N

..''you've got a friend in me''..

Natatawa ako kapag naririnig ko ang awiting 'Ben' ng Jackson5. Ilang beses ko na ding paulit-ulit na narinig ang awit na iyon at ewan ko ba kung bakit, basta kapag naririnig ko ang kantang 'yon, naiinis ako.

..bakit ba kinompose pa yung kantang yun, halos paulit-ulit lang naman ang lyrics, ang boring pa ng tyempo. Sino ba naman ang gaganahan dun?

Dala ko ang pag-uugaling 'yon hanggang sa pagtanda ko: ang pagkamuhi sa awitin na pinamagatang 'ben'.

Isang linggo ng umaga, habang naglilinis ako ng bahay, sa hindi inaasahang pagkakataon... muli kong narinig ang pinaka-ayaw kong kanta mula sa karaoke namin. Gustuhin ko mang patayin o ilipat na istasyon ang karaoke namin, pinigilan ko ang aking sarili. Nakikinig at sumasabay kasi ang mama ko sa kantang iyon, at alam ko, bi-bingo ako kapag ginagawa ko kung ano man ang nasa isip ko.

Kahit naiinis, hinintay ko na lang matapos ang kanta. Habang patuloy akong nagpupunas ng patungan ng TV namin, narinig kong nagsalita si mama.

..''alam mo ba anak kung anong nilalang si Ben?''..

Sandali akong natigilan ng marinig ko yun, ngunit pinagpatuloy ko na din ang ginagawa ko.

..''as if i'm interested; as if i care''..

Hindi ko isinatinig ang mga katagang iyon, hanggang sa marinig ko ulet si mama.

..''si Ben ay isang daga''..

Gustuhin ko mang matawa sa sinabi ni mama, mas pinili ko na lang manahimik.

Kaya naman pala inaayawan si 'ben', iyon pala ang dahilan.

Kinabukasan araw ng Lunes, agad akong pumasok sa eskwela. Nakasama ko na naman ang mga kaibigan ko. Habang naglalakad, bigla akong kinulit ng classmate ko.

Sinasakal ako, at kinukuha ng palihim ang wallet ko. Dahil sa hindi na ako makapagtimpi, tinulak ko sya. At nasugatan mula sa kanyang pagkakadapa.

Mula noon, hindi na nya ako kinulit. Akala ko nung una, tapos na ang problema ko, tapos na ang mga nanggugulo sa isip ko. Hindi pa pala.

Isang linggo ang nakalipas mula ng mangyari ang insidenteng 'yon, habang naglalakad ako, may nabasa ako sa bulletin ang sabi...

..''tama ka ____, dapat kalimutan na ang mga taong walang kwenta''..

Alam kong, ako ang tinutukoy dun sa salitang 'taong walang kwenta'. Baket ko nasabi? Kasi ako lang naman ang nakabangga ng taong nagdikit ng papel na yun sa bulletin. Ayos lang sana kung sya lang, pero may napasabit na pangalan si 'blank'.

Isa sya sa mga kaibigan ko na labis kong pinagkakatiwalaan.

Bakit sya pa? Bakit isa pa sa mga matatalik kong kaibigan ang naghamak sa 'kin, at sa pagkakasabi dun sa sulat, parang sa kanya pa nag mula yung salitang 'walang kwenta'.

Buong akala ko, naintindihan nya ako kung bakit ko nagawa yun, hindi pala. Kung sino pa yung aasahan kong magiging sandigan at karamay ko, sya pa pala yung aapak sa 'kin.

Bigla kong naisip si 'ben' ng mga pagkakataong iyon. Halos pareho pala kami ng kapalaran. Walang kakampi. Mas mabuti pa nga sya, meron na syang kaibigan. Eh ako? Madami ngang kaibigan, pero hindi ko naman alam kung talagang kakampi o kaibigan ko.

Ang hirap palang magpaliwanag ng mga bagay na akala mo maiintindihan nila. Ang hirap ng kalagayan ng pakiramdam ko ngayon, gustuhin ko mang umiyak dahil sa sobrang sama ng loob. Hindi ko magawa.

Kaya nag papasalamat ako ng madami sa nakaimbento ng blog. Kasi kahit papaano, may matatakbuhan at masasabihan ako ng mga problema ko na hindi ko mai-share sa family ko. Maraming salamat talaga. :c

The Key

..''ok, text mo na lang ako kapag nasa biyahe ka na''..

Huling text message sa 'kin ng bago kong kaibigan bago ako tuluyang makasakay ng jeep. Simula na kasi ng OJT namin kaya nagpasya kami na magrenta ng isang Condominium malapit sa hotel kung saan ako mag-o-ojt at sa isang restaurant kung saan naman mag-o-ojt ang kaibigan ko.

..''malapit na ko''. Text ko kay kaibigan. Mag-aalas 12 na ng tanghali marahil ang oras ng mga sandaling iyon, at alam ko, na wala sa Condo ang kaibigan ko. Tanghalian na eh, malamang nanananghalian na yon sa kung saang lupalop sa Maynila.

Manghang- mangha ako sa ganda ng tanawin sa lungsod; kay gandang pagmasdan ang mga naglalakihang billboard, ang mga usad pagong na mga sasakyan, mga maiitim na usok na para bang isang makulimlim na ulap na bumaba sa lupa, ang mga makukulay at nagliliparan na basura sa lansangan, at ang mga nagtitinda sa kalye ng mga yosi at candy... takatak boys kung baga, at kung minsan yung mga nagtitinda ng mineral water, chicharon, mani, itlog ng butiki at itlog pugo... na animo'y nakikipag patentero kay kamatayan, kumita lamang ng kaunting barya. Kung minsan pa, magugulat ka na lang sa mga pulubi at taong grasa na bigla na lang susulpot para manghingi ng limos.

Nasa ganung pag-iisip ako ng mapansin kong tumatawag na pala sa 'kin si kaibigan. Nagluto daw sya ng pananghalian naming dalawa. Sa makatuwid, nandoon lang sya sa Condo.

Ilang sandali pa ang lumipas, tuluyan ko ng narating ang aking destinasyon... ang Condominium na rirentahan namin ni kaibigan sa loob ng isa't kalahating buwan. Pagpasok ko sa loob, agad akong sinalubong ni kaibigan para tulungan sa mga dala kong bagahe, may tatlong bag din ata yon. Para ngang pang matagalan ang pagtira ko dun sa dami ng dala kong damit at gamit.

Habang kumakain kami ng kaibigan, bigla nyang ibinigay yung isa pang susi ng Condo, at kasama non... ang duplicate ng susi ng kwarto nya.

Nung una, nagtaka ako. Bakit? Bakit nya ako binibigyan ng susi sa kwarto nya. Dahil litong- lito na ko, tinanong ko na sya.

..''para saan to?''. At ang sagot nya, ''wala, para kapag sinipag kang maglinis, malilinis mo yung kwarto ko''

Ayun, kaya naman pala eh. Pero sa halip na ikagalit ko, ang labis ko pang ikinatuwa. Isa lang kasi ang ibig sabihin non. Pinagkakatiwalaan nya ko.

Naging maayos naman ang pagsasama namin ni kaibigan. Mabait sya. Pasensyoso at maalaga.

At ang susing ipinagkatiwala nya... isang beses ko pa lang nagamit. Yun ay nung naglinis ako ng buong Condo. Nakita ko ang buong kwarto nya. Inayos ko lang ng kaunti pero wala akong pinaki- alaman ni isang bagay sa loob.

Hanggang sa isang gabi...

Napag-alaman ko na lamang na nawawala ang ipod ko. Hindi ko alam kung saan ko nailagay. Hindi ko din alam kung saan hahanapin. Wala si kaibigan ng mga pagkakataon iyon. Nag gagala sya sa isang Mall malapit sa Condo. Dahil mahalaga sa 'kin ang ipod ko, hinalughog ko ang buong Condo... pero nabigo ako. Isang lugar na lamang ang hindi ko pa natitignan... ang kwarto ni kaibigan. Kahit nagdadalawang isip, binuksan ko ang kwarto ni kaibigan. At nakita ko dun ang hindi ko dapat makita. Nandoon sa ibabaw ng kama nya ang ipod ko.

Kahit nahanap ko na ang ipod ko, hindi ko pa din iyon kinuha. Hinayaan ko na muna.

Pasado alas-9 na ng gabi ng umuwi si kaibigan. Okay pa din ang pagbati nya sa 'kin, at ganun din ako sa kanya. Hindi ko alam kung paano ko sisimulan ang nais kong sabihin kay kaibigan. Kaya nagpasubali na lang ako.

..''friendship, may nakita ako sa kwarto mo ah''..

Yun lang ang tangi kong nasabi. At katulad ng inaasahan ko, nagtanong sya ng 'ano?'.

Hindi ako nakakibo ng mga sandaling iyon. Sasabihin ko ba o hindi. Naguguluhan ako. Kahit na gustong gusto ko ng sabihin, pinili ko na lang manahimik. Hanggang sa magsalita si kaibigan...

..''Hindi ko sinabing pakialaman mo ang kwarto ko, kung may tinatago ako mula sa'yo... hindi ko na sana ibinigay ang duplicate ng susi sa kwarto ko''..

At pagkabitiw nya ng mga katagang iyon, pumasok na sya ng kwarto at hindi na ulit lumabas ng gabing iyon.

Sino nga ba ang tunay na may sala?

Ako na pumasok sa pag-aari ng iba?

O sya na may itinatagong bagay sa loob ng kwarto nya?

Ako na, na-curious lang kaya pumasok?

O sya na inakala ko na magiging tapat kaya ipinagkatiwala ang susi nya sa 'kin?

30 Days

''geeanne!! geeanne??''

..nagising ako sa pag tawag sa 'kin ng barkada kong si Joebert mula sa labas ng bahay namin.

Ano ba? Ang aga-aga pa. Hinanap ko ang cellphone ko para tignan kung anong oras na, at grabe tumalak 'tong mokong na 'to.

Aba, tinamaan ng magaling, wala pang alas-6. Naka-alarm naman ang cellphone ko ng 6:30? Nauna pa syang mambulabog?

Dali-dali akong bumaba para puntahan si Joebert, halos patakbo kong tinungo ang pintuan namin para harapin sya at hindi alintana kung ano man ang itsura ko. Kung may 'morning star' pa ako o mas kilala sa tawag na 'muta', ay wala akong pakialam, basta kailangan maharap ko ang lalaking ito na nagsilbing alarm clock ko ng araw na iyon.

Pag dating ko sa may pinto, ayun at nakabihis na nga sya. Pupunta kasi kami ng San Pablo para kumuha ng tax exemption. Nag-apply kasi kaming bilang SPES (Special Program for the Employment of Students). Para magkaroon ng pagkaka- abalahan habang bakasyon, at syempre para magkaroon ng sariling kita o income.

Kahit tinatamad pa akong kumilos ng mga oras na iyon ay wala akong nagawa. Pagka- alis ni Joebert, agad akong bumalik sa kwarto para ayusin ang pinag higaan ko, at pagkatapos non... dali-dali akong naligo.

Alam kong imposible para sa 'kin na magawa 'yon sa loob lamang ng 10 minuto, pero heto. Nagawa ko. Imagine, nakapaligo at nakapag-ayos na ako ng wala pang 30 minuto.

Pag katapos ko mag-ayos, agad akong bumaba para humingi ng pera kay mama at umalis na ako, nakakahiya kasi, baka ako na lang ang hinihintay.

Pero pag dating ko dun... halos wala pa pala ang lahat... langya, nagoyo ako dun ah... hindi na nga ako kumain ng almusal para makahabol tapos ganun?

Kahit naiinis ako, pinilit ko na lang pakalmahin ang sarili ko. Sayang ang ganda ng umaga kung sisirain ko lang ng dahil dun.

Ilang minuto pa ang nakalipas, nagpasya na ako na magpabili ng pagkain sa tindahan. Isang fudgee bar at pop ang almusal ko. At sa totoo lang, nun lang ako nakapag almusal ng may softdrinks?? Tama, naka dalawang pop ako nun.

Ilang minuto pa ang nakalipas, natapos din sa paliligo ang hinihintay namin. At ayun, tuluyan na kaming naka-alis ng Mabitac, gamit ang isang tricycle. Tama, tricycle ang sinakyan namin papuntang San Pablo.

Ilang kwentuhan din ang naganap sa loob ng tricycle na animo'y nakasakay ka sa space shuttle sa sobrang bilis mag patakbo ng driver. Malos maiwan ang kaluluwa namin ng mga kasama ko. Ang bilis talaga.

At ayon, sa hinabahaba man ng oras ng pagsakay namin sa roller coaster... este sa tricycle pala, natapos din namin ang lahat ng dapat namin gawin, at naipasa namin ang lahat ng dapat naming ipasa...

At dumating nag araw ng Lunes, eto na... the moment of truth kung baga, simula na ang araw ko bilang isang empleyado sa munisipyo namin. Nung una, hindi ko inisip na mahirap ang trabaho ng isang spes, anong mahirap sa pagse-survey? wala naman 'di ba?

Nung una, ilag pa akong magsalita ng magsalita. Hindi ko pa kasi ganun ka-kilala ang mga mga kasama ko. Pero nang tumagal, nakasundo ko din sila. Okay din palang kasama 'tong mga 'to. Kalog at siraulo din katulad ko.

Ilang pagpapalitan pa ng opinyon ang dumaan at pagkatapos non... dinala na kami sa aming unang destinasyon sa pagse-servey. Sa barangay Paagahan.

Pagdating namin doon, agad naming tinungo ang barangay hall para humingi ng pahintulot sa kanilang kapitan, at katulad ng inaasahan namin, syempre pumayag din sya.

Matapos ang mahaba-haba ding diskusyon na sa tingin ko ay umabot ata ng kalahating oras o higit pa, agad na naming sinimulan ang aming trabaho... nag-umpiasa na kaming magbahay bahay.

Noong una, akala ko madali. Hindi pala. Mahirap din maglakad sa initan na wala man lang na kahit anong panangga sa mataas na sikat ng araw. Pero kahit ganon pa man, masaya ako sa ginagawa ko, dahil marami akong nakikilalang tao. Minsan, hindi lang sila ang ini-interview ko, pati sila... ini-interview din ako.

Kahit nakakapagod ang isang buong araw na pagpapalakd- lakad, pagpapahabol sa mga aso, pagpara sa iba't ibang mga sasakyan para makisakay at makarating ng mas mabilis sa mga dapat puntahan... masaya pa din. Lalo na kapag nakikita mo ang mga papel na nasurvey mo, kung gaano kadami, kung gaano kakapal, at kung gaano kanipis. ayos lang, hindi naman kasi masyadong ramdam ang pagod kapag magkakasama kami.

Lahat ata ng masayang pwedeng maranasan ay naranasan ko sa mga kasama ko. Naranasan kong mag star gazing kina Rennier at humiga sa karton kahit magilik ang kalsadang pinaglalatagan namin. Ang pagtakas namin para lang maiwasan si "ehem" at mag-enjoy sa panonood ng huling meeting de avance.

Ang night swimming na unang beses kong naranasan sa talambuhay ko,Ang malasing ng sobra-sobra, ang pagpipinoy henyo sa tabi ng pool, at ang miya't miyang pakikipag-picturan kasama ang lahat at si Kuya Andrew.

Lahat ata ng mag bagay na ginagawa namin ay mami-miss ko ng sobra... hindi dahil 30 araw lang kami magkakasama- sama, kundi dahil ito na ang una't huling beses ko sa SPES. Hindi na kasi pwede kapag graduating na... kaya lahat ng mga nararanasan namin, ay talagang tumatatak sa isip ko.

At ngayon ang huling araw ko, bilang SPES, hindi ko maiwasang malungkot, hindi ko mapigilan na maging emosyonal. Pero kahit ganun pa man. Ako ay labis labis na nagpapasalamat sa lahat ng aking mga nakasama sa loob ng tatlumpung araw ng aking paglilingkod sa aming bayan.

Kay Kuya Andrew na laging nagpapasensya sa kakulitan at kaingayan namin, kina Tito Norbie at Tito Arnold na nag papasensya sa pagiging magulo namin ng aking mga kasama.

At sa lahat ng mga kasamahan ko, kina Maecy, May, Dianne, Nikka, Lhaica, Cyril, Kristel, Janneth, Joebert, Erwin, Rennier, Eucluive, at Rex... maraming maraming salamat sa pagbibigay nyo sa akin ng pagkakataon na makilala at makasama kayo kahit na sa maikling panahon lang. Tinanggap at binuo nyo ako, bilang ako. Maraming maraming salamat sa lahat.


.."for all the things we've shared, for the endless times we cared, for helping me through good times and bad times... for the laughter, jokes and funny lines...

for being part of my life, seryoso 'to.....



"THANK YOU"