Monday, April 26, 2010

San nga kaya?

...'sige tol bukas ulet'...


pagpapa alam ko sa aking mga kaibigan bago ako tuluyang pumasok sa aming bahay. Tulad ng dati, galing na naman sa galaan. Parang dun na lang ata umiikot ang buhay ko...


Gigising.. babangon.. kakain.. maliligo.. papasok sa school.. at syempre gala pagkatapos ng mga klase. Madalas na ginagalaan ko? Department Store. Masaya kasi magpabalik- balik dun, hindi nakakasawa.


Madami- dami na din akong napuntahang Department Store, merong nagtagal ako, merong parang pumasok at lumabas agad na animo'y nakasalubong ang mga magulang na ang alam ay pagkatapos sa school ay sa bahay ang tuloy, meron din naman na parang nagpalamig lang sa aircon sa loob at lumabas din, at meron din naman na halos dun ka na tumira.


Pero ngayon? Nagbago ang pananaw ko, iba ang dating sa akin ng Department Store na to. 'Chuva Department Store'. Okay naman sya, masaya ako kapag nakakapunta ako dito. Parang sobrang welcome ako dito, halos kumpleto lahat, kung ang mga tauhan naman ang pag uusapan, magaling naman ang mga staff dito, mahigpit, mabait at napaka understanding. Kaya nung una, akala ko, ito na yung permanenteng gagalaan ko. Alam nyo ba yung pakirmdam na, kahit anong gawin mo sa loob ay okay lang. Ganun ang naramdaman ko ng mga araw na nananatili ako sa pagtambay sa lugar na yon.



Hanggang sa...


May nagbukas na bagong department store malapit sa 'min. 'Eklavu Department Store'. Mukhang okay din naman, pero nung una, hindi ko pinapansin, kasi meron na nga akong paboritong lugar. Pero sa paglipas na araw, napansin kong humihigpit sa paborito kong lugar, ang dami ng bawal, ang dami ng hindi pwede. Alam nyo ba yung pakiramdam na para kang kriminal na pumasok sa loob, wala silang tiwala, at laging diskumpyado.


Sa patuloy na paghihigpit sa CDS, naisip ko ang bagong Department Store malapit sa min.


Bakit nga kaya hindi ko subukang pumasok dun.


Hindi nagtagal, pumasyal ako sa EDS. Okay din katulad ng CDS, binibigyan nila ako ng malaking discount at kung minsan, halos libre na. Ayos to, masaya. Habang tumatagal, nagiging kumportable na ko dito, mas okay dito, hindi gaanong mahigpit, at kahit anong oras pwede kung puntahan kung sakaling kailanganin ko.


Ngayon ko napag- isip isip na tama pala ang sabi nila.. Walang dalawang lugar ang mayroong parehong katangian at wala ding lugar na perpekto...


...katulad ng tao, imposibleng makita mo ang lahat ng katangiang hinahanap sa isang tao lang.

Mahirap man ipaliwanag, pero ganun din ang nararanasan ko. Pero hanggang ngayon, hindi ko pa rin alam kung sino ang pipiliin ko.


Tulad na lang ng dalawang Department store, san kaya ako mananatili, sa una na sigurado na ko o sa pangalawa na masaya ako.


Ewan ko, hindi ko alam.



...''it is really hard to choose between the two things when you know that you like them both''.



Sana makapag disisyon na ko, at sana din, tama ang magiging disisyon ko at hindi ko pagsisihan sa huli.

Wednesday, April 14, 2010

Comedy Show

...just chew it with the bubble gang...


Bubble gang, isa sa mga pinaka-sikat na comedy show sa bansa ngayon. Pinapatawa tayo, tinutulungan ngumiti at pansamantalang limutin ang mga problema. Pero sa likod ng mga pagpapatawa ng mga artista sa TV, tunay din kaya silang masaya?


Napapaisip ako minsan. Isa kasi ako sa mga pinaka- magulo, palatawa, kalog, at maingay na tao sa buong universe. Oo masaya talaga ako, sa nakikita ng karamihan... pero pag dating ko sa loob ng bahay, eto na... nawawala na ang pagiging masayahin ko.


Tulad ng mga artista, marahil kapag nasa backstage sila, iniisip din nila yung mga personal nilang problema... tulad na lang ng, saan kaya ako uuwi ngayon? nag-away kami ni misis, o di naman kaya, iniisip kung anong magandang pasalubong sa mga anak na nag-iintay sa bahay. Iiniisip kung pano matatanggal yung mga tumutubong wrinkles sa mukha... madami pang ibang posibleng dahilan, at marami ding posibleng paraan.


Sa pag dating ko sa bahay namin, ayos lang naman. Kumpleto pa rin kaming lima, si papa, si mama, ako, si neneng at si totoy. Mukhang masaya no? Kahit ako masaya din, kasi kahit papano, magkakasama pa din kami sa iisang bubong, magkakasama... kahit na pisikal na katauhan na lang ang nag-uugnay. Emosyonal? ewan ko. Hindi ko alam, basta kumpleto kami sa mata ng iba at mata ko, ayos na. Kahit papano matatawag pa din kaming 'PAMILYA'.


Parang kailan lang, kina-iinggitan kami sa pagiging malapit namin, super close kung baga. Daig pa ang dinikitan ng epoxy at mighty bond. Hanggang sa isang araw... dumating ang hindi inaasahang bangungot.


Nung gabing yon, ayoko ng matulog, mas pipiliin ko pang mag-pasting ng pag tulog kesa naman pag gising ko kulang na kami ng isa.
Pinilit kong manatiling gising pero natalo ako ng bigat ng talukap ko. Marahil siguro sa pagod kakaiyak. Hindi ako mapalagay, hindi matahimik. Maya't maya ako bumabangon sa higaan ko para tignan ang mama na natutulog sa sofa, si papa na hindi alintana ang mga kagat ng lamok, sina neneng at totoy na mahimbing ng natutulog. Ilang oras pa ang nakalipas, nawala na ang pakikipaglaban ng kaluluwa ko sa kalaban nitong antok. Tuluyan akong nakatulog.

Pag gising ko sa umaga, dali-dali akong bumangon para tignan si mama. Nandito pa naman sya sa bahay, nag-hahanda pa lang ng mga gamit nya.


Habang tinitignan ko sya sa pag-iimpake nya, hindi ko mapigilang umiyak. Bakit kailangang dumating sa ganito?

Bakit kailangang umalis ang isa?


Sa pag-iisip ko, tama si mama. Para matigil na ang lahat kailangan umalis sya at magparaya kay papa. Pero pano kami? Hindi pa namin kaya.


Abot-abot ang pag mamaka-awa ko kax mama na wag muna umalis, intayin na lang muna nya ko, habaan pa nya ang pasensya nya, para na lang sa aming tatlo...



Isang taon... isang taon ang hinihingi ko kay mama, isang taon na lang ng pagtitiis at pagpapasensya. Isang taon na lang, sama- sama na kaming aalis ng mga kapatid ko.


Pero kahit ganun, hindi pa rin ako nawawalan ng pag- asa na magiging ok din ang lahat, babalik din kami sa dati, magiging masaya na ulit kami.


Comedy show, masayang panoorin, madali kang makakatakas sa mga problema at sa kalungkutan. Ang pagtawa na marahil ang napaka gandang maskara para sa lahat. Pilit nitong kinukubli ang kung ano mang pangit ang nararanasan at nararamdaman natin. Kung pwede nga lang hindi na tayo tumigil sa pag-tawa. Pero lahat ng bagay may katapusan, tulad ng pagtatapos ng comedy show, natapos na din ang pasensya at pagtitiis ni mama at kasabay non... ang pagtapos sa respeto ko kay papa.


Sana may gamot na kasama ang pagtawa. Gamot na kayang magpabalik ng mga nangyari para itama ang lahat ng mali. Pero sabi nga, wala kang matututunan kung puro tama ang gagawin mo buong buhay mo. Kaya siguro kahit script writer, kailangan din magkamali para maging magaling na script writer. Kung pwede lang i-edit ang buhay ng tao, i-e-edit ko yung parte na nawala yung saya sa pamilya ko. Ide-delete ko lahat ng mga hadalang sa sayang yun. Pero nangyari na ang nangyari at nagawa na ang nagawa.


Pag-iintay, yun na lang kinakapitan namin ng mama ko. Parang pag-iintay sa mga comedy show. Marahil isang araw, magiging masaya din kami.


Kung makukumpleto kami, edi mas masaya di ba?


Kung makukulangan ng isa, edi pipiliting maging masaya.


Ganyan lang ang buhay, kailangan makisabay, kailangan maging handa...


Sabi nga ng kaibigan kong si Leo....


'you will find happiness, when you accept the almost unacceptable'.



I'm still hoping for the real meaning of happiness within this family, sana maging masaya na ulit kami... hindi lang physical... sana pati emotional....

Friday, April 9, 2010

Pretend

'Neng, kamusta? Bakit ang lungkot mo ata? Hindi bagay eh, bakit?'. Pabirong bati ko sa besfriend kong si Len. Agang-aga kasi nagdadrama. Problemado. Malungkot. At higit sa lahat. Problemado talaga. 'Tara kain tayo sa canteen', sabi ko. Hindi naman sya nagdalawang isip na sumama. Umorder ako ng carbonara,spaghetti at softdrinks pero sya softdrinks lang. Takteng babae to, magpapakamatay ata. 'Hoy, ano yan? Nagda-diet ka ba o nag-aayuno?', magkasunod na tanong ko sa kanya. Pero hindi sya kumibo, sa halip binirahan na iyon ng tungo sa mesa at katulad ng inaasahan ko... Umiyak sya. Alam ko na, may problema sila ni Lesry o ang mas masama pa, break na ata sila. Hinayaan ko na lang sya at inubos ang pagkain ko. Pati na din yung softdrinks nya, masasayang din naman eh, mas mabuti ng mapunta yun sa mabuting tiyan. Naaawa ako sa kanya, pero wala akong maisip na maipapayo sa kanya. Kung pwede nga lang ako na lang ang mag-shoulder nung nararamdaman nya pero hindi pwede. Iba sya, iba ako. First boyfriend nya kasi si Lesry kaya siguro ganun. Pag uwi ko, si Len pa rin ang nasa isip ko. Gustuhin ko mang kausapin at tanungin si Lesry, pinigilan ko ang sarili ko. Some questions are better left unasked. Problema nila yon, walang ibang dapat umayos kundi sila. Kinabukasan, pag pasok ko, ganun pa din sya. Kaya minabuti ko ng magbigay ng payo. 'Alam mo neng, kung talagang mahal mo sya ipaglaban mo. Wag mo syang hayaan na maagaw ng iba'. Naks, pakiramdam ko isa akong DJ sa radyo na nagbibigay ng payo sa mga may problema, with matching background music pa na Pretend by Secondhand Serenade. Hindi ko alam kung tatanggapin o gagawin ni Len yung mga sinabi ko. Pero sana lang maging okay na sya. Buti na lang wala akong problema sa lovelife ko. Nagkakamabutihan na kami ng crush ko, hihintayin ko na lang sya umamin. Natatawa ako habang iniisip yun, at biglang nag-vibrate yung phone ko. Langya, naka-silent mode pala ako kaya nagbi-vibrate. Katulad ng inaasahan ko, galing sa crush kong si E-jie ang message. Weee, kinikilig na naman ako at napapa-ngiti habang binabasa yung text nya. Abot tenga na ang ngiti ko habang nagre-reply ng may biglang bumatok sa kin. 'Aray'. Hayup, ang makulit ko palang classmate, si Aldrek. Kontrabido talaga sa buhay ko ang taong to; hindi ata mabubuo ang araw nito kapag hindi ako ginagalit. 'Yabang', yun lang ang nasabi ko nung mapansin kong medyo malayo na pala sya sa akin.

Pag-uwi ko sa bahay, nag-load ako para ma-replyan si E-jie. Bago matapos ang conversation namin. Nag-good night ako sa kanya at sinabihan ko sya ng 'I Love You', pabiro lang yun pero syempre half-meant. Hindi ako umaasang sasagot sya, pero nagkamali ako. Nung nag-reply sya may 'I Love You Too' na sa huli. Pakiramdam ko panaginip lang, nagpa-gulong gulong ako sa higaan ako, pero napasobra ata kaya nahulog ako. Nung maka-recover ako, tinignan ko ulet ang phone ko. Totoo nga. Ano kaya ibig sabihin non?. Kahit nalilito, natulog akong masaya na para bang tumama sa lotto. Kinabukasan pag pasok ako, pinakita ko sa mga kaibigan ko ang text ni E-jie. Tapos tinanong nila ko, 'kayo na?'. Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko. Alanganing oo at hindi. Sa kalagitnaan ng pagtatawanan namin may biglang nagsalita. 'Hay nako, wag ng umasa baka masaktan lang', pag lingon ko, si Aldrek lang ang nandoon, wala syang tinutukoy na pangalan pero alam ko para sa akin yon. Hindi ko na sya pinatulan, ayokong masira ang araw ko. Isang linggo ang nakalipas, nagtext sa akin si E-jie. Gusto nyang makipagkita. Hindi ko alam kung ano ang iisipin, magtatapat na kaya sya? Waaa kinikilig ako, sa wakas official din na magiging kami. Nagkita kami sa isang coffee shop sa may Cainta. Kinakabahan ako pero excited. Pag dating ko dun, nakita ko syang naka-upo. 'Hi' binati ko sya kasabay ng napaka gandang ngiti ko. 'Oy, lika upo ka'. Umorder sya ng cake para sa aming dalawa. Ang sweet naman, kami na ata talaga at eto ang first date namin, anong date ba ngayon? 3. Ah 3 pala ang monthsary namin. Ang saya. Pero hindi ko isinatinig yon. Pinapanood ko lang sya habang kumakain ng mapatingin sya sa kin. Bigla syang natigilan at siryosong tumingin sa 'kin. 'Gea, hindi na 'ko magpapaligoy-ligoy. Matagal ko na din kasi tong gusto sabihin'. Langya, kinakabahan ako, ano ba? Bakit pinapatagal pa nya. 'Sige lang, makikinig ako', yun lang ang nasabi ko ng hawakan nya ang mga kamay ko. 'Gea, it's hard for me to say this pero, I can't take this anymore. Gea, kalimutan mo na ko. Lalo ka lang masasaktan kung patuloy kang aasa na mamahalin din kita'. Ano daw? Para 'kong binuhusan ng malamig na tubig bigla akong natigilan. Natulala ako sa sinabi nya, hindi ako makagalaw, pakiramdam ko, ayaw mag-function ng utak ko sa narinig ko. Tumayo na sya at sinabing, 'You deserve someone better than me', tapos umalis na sya. Parang tumagos sa kabilang tenga ko yung sinabi nya, then I found my self-- Crying.

Ngayon alam ko na yung naramdaman ni Len. Ang sakit pala. Pag-uwi ko sa bahay. Nagkulong ako sa kwarto, umiiyak pa din ako, basang-basa na ang pillow case at blanket ko kakaiyak ng may kumatok. 'Gea, kakain na'. Boses ni mama yon pero hindi ko pinansin. Maya-maya, nagbukas ang pinto. At alam ko lumapit sa kin si mama. 'Anak, may problema ba?'. Bumangon ako sa pagkakahiga, i slowly touch my chest, 'There's no blood Ma, but why does it hurts here'. Minsan pala kailangan mong maging malakas para sabihing mahina ka. Niyapos ako ni mama. Sinabi nyang, 'hayaan mo na yun, hindi mo sya mapipilit, tandaan mo anak, sya ang nawalan, hindi ikaw'. Kahit papano naging okay ang pakiramdam ko. Kinabukasan, Saturday nagpunta ako sa bahay ng lola ko, syempre para maaliw na din kahit papano. Habang naka-upo ang lola ko sa rocking chair sa harap ng malaking bintana, tumabi ako sa kanya at tinanong sya. 'Lola, pano nyo natanggap na wala na si Lolo', natawa sya sa kin. 'Alam mo Gea, hindi ko ganun kadaling natanggap na wala na ang lolo mo, matagal bago ko natanggap'. Ang sagot sa kin ni lola. Nagtanong ulit ako, 'ano pong ginawa nyo para kalimutan sya'. 'Itinuon ko lang sa ibang bagay ang isip ko, kasi kung patuloy ko syang iisipin, hindi ko talaga sya makakalimutan'. Napaisip ako ng sabihin sa 'kin yun ni lola. Tama sya, kung patuloy mung iisipin, hindi mo nga sya makakalimutan. Kaya pagkauwing pagkauwi ko sa bahay, inalis ko ang lahat ng bagay na makakapagpa-alala sa kin kay E-jie. Simula ngayon, kakalimutan na kita. Yun ang sabi ko sa sarili ko. Pag pasok ko sa school, pinilit kong ngumiti, tang ina ang hirap pala kapag broken hearted ka, pati sarili mo pina-plastic mo na. 'Neng anong ngiti yan? Ngiting aso?', biro sa kin ni Len. Mahirap pala ang ganitong pakiramdam, mukha ka ng tanga. Tsaka ko lang naisip yung sinabi ko kay Len na ipaglaban mo kapag mahal mo. Mali ata. What if the person you love sacrifice you just to have another love, do you fight and never give up? Ako? Lalayo na lang. Baket?... Sinuko nya ko eh, tapos ipaglalaban ko sya. Kalokohan. Talagang kakalimutan ko na sya. After a few weeks, na adik ako sa online chatting, ayun, merong isang guy akong nakilala, super bait nya talaga. Sa kanya ako nag share ng naging problema ko tungkol kay E-jie. Ang sabi nya sa kin, 'bakit hindi mo i-try na buksan ang mata mo, alam ko may nagmamahal pa sayo, nahihiya lang siguro'. Medyo na confuse ako sa sinabi nya sa kin.


Kilala kaya ako nitong mokong na to? Napaka- mysterious kasi nito. Kemikalromansa. Kilala nga siguro ako nito. After a couple of months niyaya nya akong mag-eye ball sa isang mall. Medyo matagal-tagal na din. Siguro pwede na kong mag-mahal ulet. Sabi nga kung anong dahilan ng sakit, yun din ang gamot. Mabait naman si kemikal, malay mo? 'di ba?. '3pm sharp'. Huling pm (personal message) nya sa kin. Kinabukasan, eto na, the moment of truth. Magkikita na kami ni kemikal. Dahil nakaugalian ko ng ang filipino time, 4pm na ko nakarating sa mall. Naku, late na ko, patay. Hinanap ko sya sa may 2nd floor, dun daw kami magkita eh basta daw naka-black sya, dun daw sya uupo malapit sa higanteng spongebob at dora. Ilang saglit ng maglinga-linga sa paligid at BINGO, ayun, nakita ko na. Walang duda, sya na to. Sya lang ang nag iisang nakaupo dun eh, lumapit ako. 'Excuse me, ikaw ba si kemikal? sorry kung medyo na late ako ha, traffic kasi eh (charing traffic daw). Kanina ka pa?', painosenteng tanong ko. 'Hindi, kakarating ko lang, hi nice to meet you Yukka or should i call you Gea', nagulat ako sa sinabi nya, kilala nga nya ako. Hindi ako makapaniwala ng tumayo na sya at inalis ung cap nya. Langya, ang dakilang kontrabido, si Aldrek na laging menopause at high blood. 'Ikaw?!'. Hindi talaga ako makapaniwala, at lalong hindi ako makapaniwala ng bigyan nya ko ng stuff toy. And for the first time, nakita ko din syang ngumiti sa kin. Cute din pala tong mokong na to. 'Salamat'. Yun lang ang nasabi ko. Ayun, nagmula dun ang pagiging close namen ni sunget. At ng tumagal, nanligaw sya sa 'kin. At nang mas matagal pa, as in matagal talaga. Sinagot ko dun sya. Ang saya naman, sobrang bait ni Aldek. April 17 ng muling mag-krus ang landas namin ni E-jie, katulad ng dati, hindi ko pa din sya pinapansin. Bigla nya kong tinawag, 'Gea'. Syempre, para hindi mapahiya, nilingon ko. 'Ano yun?'. Lumapit sya at nagtanong, 'galit ka pa din ba sa kin?'. Sumagot ako, 'hindi no!'. 'Para kasing galit ka pa eh', sagot pa nya. 'Hindi na nga, sa ganda kong to po-problemahin kita? Patawa ka'. Yun lang sinabi ko at umalis na ko. Yes nakaganti na ko, good luck na lang sa kanya, masaya na ko sa Aldrek ko. Salamat na lang, totoo pala yung sinasabi nila na kapag nagsara ang pinto, may bintanang magbubukas.

Wednesday, April 7, 2010

Ang Baso

'Tol, male-late lang ako ng kaunti'. Text ko sa barkada ko Biyernes ng umaga, birthday kasi nya kaya kumpleto na naman ang tropa. Syempre, alaman na kung ano ang naghihintay pag dating ko dun. Alak. 'Hoy tagay', bungad nila pag dating na pag dating ko. Masasagian na naman ng alkohol ang bituka ko. Tandang tanda ko pa nung una akong nakatikim ng alak, 4th year high school, pagkatapos ng cheering. Sa rest house ng barkada ko; Vodka. Vodka ang unang alak na sumagi sa katawan ko, matapos ang inuman, bumagsak ako. Bagsak talaga, suka ako ng suka, lambot na lambot ako. Hindi ko alam kung sino-sino sa mga barkada ko ang naglinis ng mga suka ko. Ganun pala ang epekto nun, masarap lang pakinggan pero mahirap sa katawan. Hindi iyon ang huling pag iinum ko, nasundan at nasundan pa ang pag iinom ko. Lahat yata ng mapuntahan kong birthday hindi mawawala ang alak. Pakiramdam ko nga ok lang mawala yung ibang mga ka-tropa wag lang mawala ang presensya ng alak, para bang hindi matutuloy kapag walang alak. Dala ko ang pag-uugaling iyon hanggang sa mga college ako. Third day of school naglalakad kami ng dalawang barkada ko nang nag-aya ng inuman ang mga bagong bagong classmate namin. Evening class kasi ang schedule ng section namin, at yun ang alam ng mga magulang namin. Tuloy ang inuman, mula ata alas-4 hanggang alas-8 nag-iinum kami. Hindi lang yun ang nagawa kong katarantaduhan nung nasa college ako, minsan hindi ako napasok makapag inom lang. Isang beses nga, half day lang kami sa hapon lang ang pasok namin, 2 lang ang subject namin ng hapon na yon. Hindi nagturo yung instructor namin ng 1st period kasi inter-campus namin, so tambay sa computer shop. Nakumpleto ang barkada, at nangyari ang inaasahan. Inuman. Hindi na kami pumasok sa next subject namin. Pakiramdam ko yun na ang pinaka malaking kasinungalingan na nagawa ko sa mga magulang ko. Nakaka-guilty. Hanggang sa isang araw, parang may sumapi sa king mabait nga anghel at natauhan na ata ako. Unti-unti akong dumidistansya sa mga dating barkada ko. Madalas na akong mag isa, at kung minsan, sumasama dun sa ibang classmate ko na matino. Naging maganda din naman ang pakikipag-halubilo ko sa kanila, minsan naririnig ko yung mga dati kong barkada na nagpa-plano tungkol sa inuman. Hinihintay kong imbitahin ako, pero hindi. Hindi nila ako inaya. Masakit, masakit pala yun sa pakiramdam. Pero andun naman yung mga bago kong kaibigan, nakaka-move on ako.Dumating ang araw ng tour. Yung mga bago kong barkada ang
mga katabi ko. Yung mga dati kong barkada, sila-sila pa
din ang magkakasama. Kahit masaya ang tour, malungkot pa
din. Minsan napapaisip ako, pano kaya kung hindi ako
humiwalay sa kanila? Ano na kaya ang itsura ko ngayon?
Natapos
ang first semester, tuluyan na akong lumayo, hiwa-hiwalay
na din yung mga barkada ko dati pero patuloy pa din ang
pagsasama nila sa inuman hanggang sa isang hapon. Naglalakad
kami ng mga classmate ko ng marinig kong may tumawag ng 'tol',
galing sa isang tricycle na nakaparada ang boses. Nilapitan ko,
nakita ko yung mga barkada ko dati sa inuman. Syempre kumustahan,
nung sila naman ang tanungin ko malungkot nilang binalita na andun
ang mga magulang nila sa office ng dean namin para ipa-drop sila.
Nagulat ako. Baket? Anong nangyari?. Naguguluhan ako, biglaan ata.
Kinuwento nila, nagsimula ang lahat sa inuman. Sila-sila pa din ang magkakasama,
at hindi sinasadya inabot sila ng gabi at sa hindi inaasahan hinahanap na
pala sila ng kani-kanilang mga magulang at iyon nga, iyon ang naging
resulta ng pag-iinom nila. 'Sige tol, may klase pa ko', pagtatapos ko
ng dibdibang pakikipag usap ko sa mga dati kong mga barkada. Habang
naglalakad, napapaisip ako, para akong binunutan ng tinik dahil
hindi ako kasama sa kanila nung mangyari yun. Pero nalulungkot
ako para sa mga barkada ko dati. Hindi ko alam, gulong gulo pa
din ako. Parang may halong awa at tuwa. Awa kasi naging mga
barkada at nakasama ko din sila; ilang problema at mga walang
kwentang usapan ang nabuksan namin sa isa't isa. At tuwa, kasi
hindi ako kasama sa kanila. Hindi naman sa naging sadista ako
sa pagkakataong iyon. Pero sabi nga, lahat ng mga kasalanan ay
may kauukulang parusa. Iyon marahil ang nararapat na parusa sa
kanila, dahil hindi nila agad nabigyan ng importansya ang
pagkakataong ipinagkaloob sa kanila. Sayang. Sana nahikayat
ko sila. Pero di ba nga, may kasabihan na 'you cannot please
everybody'. Mahirap magsalita, pero huli na ang lahat.
Patuloy ang buhay. Pag gising sa umaga, papasok, aattend sa mga
subject, sasagot sa graded recitation at kinahapunan, uuwi ng
maraming iniisip. Mga homework, project, iba't ibang appointments
kung meron man, at kung may pagkakataon, ang pag-iisip sa mga
nakakakilig na nangyari sa inyo ng boyfriend o ng crush mo kung meron lang din.

At sa paglalakad mo, bigla ka na lang maalimpungatan na muntik ka na
palang maka-apak ng 'street cake' o mas kilala sa tawag na dumi o tae.
Pag dating sa bahay, kakain, gagawa ng dapat gawin kung sinisipag at matutulog.
Patuloy ang takbo ng buhay estudyante, paulit- ulit. Nakakasawa. Nakakapagod.
Sa pagsusumikap ko ngayong semester, isa ako sa mga naging pinaka magaling sa
aming klase, ewan ko. Dahil din siguro sa gusto kong makabawi sa mga kasalanan
ko sa mga magulang ko. At sa pagtatapos ng ikalawang semestre, sa awa ng Diyos.
Nag bunga ang mga pinaghirapan ko. Mataas ang lahat ng grades ko, sa unang limang
class card na nahawakan ko, isa ang 1.5 at apat ang 1.75. At kung siswertehin pa,
posible akong mapasama sa dean's list. Ang saya. Iba talaga ang pakiramdam kapag
nakikita mo ang lahat ng pinaghirapan mo. Kahit papano, nagpapasalamat ako sa mga
dating barkada ko at sa alak.
Kung hindi dahil sa kanila, hindi siguro ako magiging ganito kasigasig sa pag-aaral. Patuloy pa rin ang pag-ikot ng baso sa inuman, parang pag-ikot ng mundo. Ilang laway na ba ang nalasan mo dahil sa umiikot na baso tuwing inuman, ilang tao na ba ang hindi mo inaasahang nakilala mo dahil sa inuman? Ilang lugar na ba ang napuntahan mo dahil sa inuman? Inuman. Inuman. Inuman. Makikita mo kahit saan. Kasama mo sa tagumpay at kabiguan. Kasama mo sa ligaya at lumbay. Sa tamis at pait ng buhay. Hindi mawawala ang inuman. Ako, aminado ako. Nabigo ako ng dahil sa barkada at alak noon. Pero nagsumikap at unti-unting nagtatagumpay ngayon. At sa nararating kong tagumpay, ang barkada at alak ay nandyan pa rin. Hindi man ito kasing dalas ng inuman dati, ngunit mas nagkakaroon naman ng mas magandang dahilan para magkasama-sama at mabuo ulit ang barkada, at maidaos ang makahulugang inuman. Kung nasan man ako ngayon at kung ano ang narating ko, salamat sa alak. Kasama kita sa pagbagsak at muling pag-angat ko. Kaya sa lahat ng makakabasa nito. 'Tol, tagay ka!'

For the last time

'Hoy yukka, anong ginagawa mo?'. Bigla akong nagulat sa pagtawag pansin sa akin ng barkada ko. Dumating na pala ang instructor namin sa English. Pumasok ako sa loob ng class room ng dismayado. Hindi ko pa rin nakikita ang gusto kong makita at hindi ko pa din nahahanap ang gusto kong mahanap. Nakaupo na ako sa loob ngunit nananatiling nakatingin pa rin ako sa labas. Nagbabakasakali na dinigin ng mga anghel ang hiling ko, 'sana dumaan na sya'. Pagkalipas ng 5, 10, at 15 minuto na pagtunganga ko sa labas. Nagulat ako sa pagtawag sa kin ng instructor namen. 'Yukka, if you want to stay outside, magluwag ang pinto'. Tang ina, nakakahiya, rinig yon ng mga classmate ko, lalo na ng crush kong si kemikal. Langya naman oh, ano bang nangyayari sa 'kin. Nang dahil lang sa lalaking yun magkakaganito ako? No! Mali, mag-isip ka Yukka, ang career mo o ang lovelife mo. Syempre ang lovelife ko. Natawa ako sa isiping iyon, hanggang sa mapalingon ako sa may pinto, at milagro ngang dininig ang hiling ko. Dumaan ang taong pinapangarap ko. Hay, kung alam lang nya. Hindi ko alam kung anong meron sya at mahal na mahal ko sya. Sa bawat araw na nagkakasalubong kami, para akong matutunaw. Hanggang sa isang araw, intrams namin nanonood kami ng mga barkada ko ng cheering competititon. Napalingon ako, andun sya, parang ayoko ko ng alisin ang mata ko sa kanya, ni-ayaw ko ngang kumurap o pumikit. Ang ganda kasi ng nakikita ko eh. Hindi na ko nagdalawang isip, pinakuha ko sa isang kabarkada ko, friendster account muna, ayun pumayag. Yes, nilubos-lubos ko na, pati number hiningi ko na din. Bindigay din naman. Dahil pareho kaming may browser sa phone, chat kami lagi. Minsan inaabot kami ng alas-2 ng madaling araw. I care for him and I think he also cares about me. Ayun, super close kami sa phone pero sa personal hindi ako makagalaw, ni- ayoko ngang magkasalubong kami eh, nanliliit ako sa hiya. Tumagal ng tumagal at ganun pa din kami, inamin ko sa kanya yung true feelings ko. Pero wala syang sinabi. Ang sabi lang nya 'i love you as a SPECIAL FRIEND'. Hindi ko alam kung anung mararamdaman ko, parang maiiyak ako. Sa disappointment? Hindi ko alam, broken hearted? Hindi ko din alam, dismayado? Malamang iyon nga. Oo, dismayadong dismayado nga ako. Asang asa. Pero ano? Wala din. Ang sakit, sobrang sakit. Pakiramdam ko end of the world na, wala na yung pangarap ko. Ngayon ko napatunayan na hindi lahat ng fairy tale may happy ending. One sided love will never ever work!